Wat bleef hangen bij “Blijven hangen”

Een volleerd caféganger kan ik me niet noemen. Ik leerde café’s vooral kennen als kleine jongen, aan de hand van mijn vader die dan een extra chocolaatje voor mij bestelde. Later werd het dé stek na onze voetbalwedstrijd in het Lokers liefhebbersvoetbal, waar de thuisploeg boterhammen met gehakt of kop en kaas presenteerde. Nu de jaren pensioenrust zich voltrekken, is de maandelijkse kaartavond de welgekomen kans voor een cafébezoek. Tijd dus om eens te verkennen wat een boek "Blijven hangen" over Lokerse cafés nog heeft te vertellen.

Het boek maakt bij een eerste aanzicht al indruk. Groot en lijvig. Het is niet niks om 964 cafés te herbergen. Al snel geef ik het op om het van vooraf aan door te lezen. De foto’s prikkelen. Ken ik die man of vrouw op de foto nog? Ook de betekenis achter de diverse cafénamen leveren nieuwe weetjes op. Den Appelzak (een lager gelegen stuk weide). De Spriet (vastgehecht aan de wandelstok van een schaapherder).
​
‘Blijven hangen’ verdient een regelmatig bezoek, zoals het echte cafégangers betaamt. Het is geen doorleesboek, maar bij regelmaat vorder ik. Wanneer ik het op café ter sprake breng, voel je meteen hilariteit. “Allemaal leugens,” vertelt een oudere cafébazin. En zo hoort het: er moet geklapt worden aan de cafétoog. Cafépraat leeft van de laatste nieuwsjes, de verschillende meningen die beslecht worden met een dronk van het bierglas. Het ruikt naar meer. Ik ga de nog 50 levende Lokerse café’s van vandaag het komende jaar bezoeken. Benieuwd wat dat zal geven. 

​Bert