Over het goede van 't groene leven in Lokeren
Net op het ogenblik dat Romelu Lukaku opnieuw op de transfermarkt verschijnt. Net wanneer ik het voetbal contesteer omwille van de enorme geldbedragen die er circuleren... Net op dat moment heb ik een babbel met Patrick Notteboom, voorzitter van KFC Moerbeke-Waas. Ik krijg een onwaarschijnlijk verhaal te horen. Een verhaal dat de moeite is om te blijven delen. Mogelijks kunnen meer mensen worden gewonnen voor het concept, kan het veld winnen en anderen inspireren.
Het voetbalproject in Moerbeke-Waas is reeds een zestal jaren aan het lopen en werd eind vorig voetbalseizoen bekroond met een kampioenstitel in 3° provinciale. Niets bijzonder misschien. Het overkomt wel elke ploeg ‘once in a life time’. Achter het voetbalspelletje zit wel een visie gebeiteld die de basis van het succes vormt. Notteboom begint zijn verhaal: “We hebben allereerst een visie uitgewerkt die ons een perspectief geeft over de kern van de zaak.” Als ex-voetballer en ervaringsdeskundige weet de voorzitter waarover hij praat. “Het is voor ons essentieel dat elke speler een gelijk contract en premie krijgt. Daarnaast speelt de club met zoveel mogelijk lokale spelers. De uitbouw van de ploeg wordt gedetailleerd geanalyseerd om eigen jeugd en Moerbekenaars echt kansen te geven. Andere spelers worden enkel aangetrokken wanneer er geen Moerbekenaars worden gevonden om de veldbezetting compleet te maken.” De ondernemer in Notteboom spreekt voluit over een sociaal project. Iedere dorpeling krijgt de kans om aan te sluiten. Vandaag zijn ook enkele asielzoekers lid van de club. Tegelijk is er samenspraak met de andere sportverenigingen wanneer een ontluikend talent zich beter kan ontplooien in een andere sport. “De Moerbekenaars hebben het begrepen dat het ons niet gaat om altijd opnieuw een afdeling hoger te spelen. Winnen is uiteraard plezant. Vandaag hebben we wedstrijden met meer dan een honderdtal supporters en met heel veel vrijwilligers voor wie voetbal een bindmiddel is geworden. Mensen praten met elkaar, ontspannen samen en ontmoeten elkaar. Ze weten dat we het met de huidige infrastructuur die momenteel gerenoveerd wordt, moeten stellen. Dat betekent een voetbalveld al bijna 100 jaar midden in de gemeente en in onderling overleg, om de leefbaarheid voor club en buurt te garanderen.” “Zoveel mogelijk Moerbekenaren beter maken in voetbal. Daar is het om te doen.", besluit Notteboom. Op 1 april 2027 (geen aprilgrap) bestaat KFC Moerbeke-Waas 100 jaar. Laat nu al duidelijk zijn: dit gaat niet zomaar passeren. Het voetbal in Moerbeke-Waas leeft meer dan ooit.
0 Comments
Elk jaar brengt hij gedurende negen maanden lekkere aardbeien op onze tafel. Ik wilde eens achter de schermen kijken van dit Groenlinkbedrijf in Doorslaar (Doordonkeindekenstraat 12). Bert ontvangt mij hartelijk. Kennis, enthousiasme en geloof in een kwaliteitsproduct zitten samen voor mij aan tafel voor een babbel. Zijn meehelpende ouders zijn altijd wel ergens in de buurt. Ik ben hier in een echt familiebedrijf terechtgekomen. Bert is er nu ongeveer 13 jaar mee bezig. Ook zijn vrouw werkt mee, nu ze twee aardbeiprinsesjes hebben van 2 en 4 jaar. Gedurende twee à drie maanden wordt dit familieteam dan nog eens versterkt met seizoenarbeiders. Want het is hier allemaal “aardbeipluk” wat de klok slaat. Bert, hoe zorg je ervoor dat je negen maanden lang verse aardbeien op tafel brengt? “Dat wordt een verhaal van a tot z. Vroeger begon de uitplant op het veld in augustus om dan in mei-juni van het volgende jaar de verse aardbeien te kunnen plukken. Vandaag stekken wij de uitlopers van de aardbeiplant in juli om wortel te laten schieten. Vanaf november-december (de laatste tot 20 augustus) bewaren we deze plantjes in een koelcel en zetten we ze geleidelijk uit. We ‘programmeren’ dit uitzetten, omdat we weten dat we ongeveer acht weken later telkens aardbeien kunnen plukken. En zo krijgen we aardbeien van maart tot december op de tafel bij jullie.” Allicht is water een van de belangrijkste grondstoffen in de aardbeikweek? “Dat klopt. Planten leven van water. Wij vangen 11 miljoen liter regenwater op dank zij drie waterbassins. Zo kunnen we voorkomen om grondwater te gebruiken. 30% van dit regenwater loopt bij het begieten doorheen de plantjes (drainagewater) en dat recupereren we dan opnieuw voor een volgende sproei.” Helpen zonnepanelen je vooruit? “Wij hebben zonnepanelen liggen, in totaal 156, waardoor ik nu bij het volledige verbruik zou kunnen opwekken. De bedoeling is dat we nu een jaar draaien met de installatie en daarna bekijken of het plaatsen van een batterij een optie is. Nu gaat er overdag elektriciteit op het net en in de nacht haal ik het terug van het net. Het is de bedoeling om deze hoeveelheid te bufferen zodat we voor een heel groot stuk zelfvoorzienend worden aan elektriciteit.” Ik zie op je website ‘aardbeienvervaet.be’ dat je coöperant bent bij de veiling van Hoogstraten. Maar je werkt ook aan de korte keten in de omgeving. Een hele uitdaging? “Iets meer dan 50% van onze omzet halen we uit de verkoop in de korte keten en de betere groenten- en fruitwinkels in de omgeving. Momenteel hebben we ook drie verkoopautomaten aan het hof. Korte keten vraagt uiteraard meer afwerking tot bij het verkooppunt. Maar het doet ook deugd om te zien hoe klanten dit waarderen. De andere omzet wordt gerealiseerd via de veilingcoöperatie Hoogstraten. Als aardbeikwekers zijn wij prijsnemers. Wij accepteren de dagprijs op klokverkoop. Het is aan de coöperatie om de vermarkting en verkoop te regelen. Het kweken veronderstelt dat wij zelf de aardbeien plukken en sorteren volgens een klassement (grootte en kwaliteit) met telkens een andere prijssetting. De bakjes zijn overigens allemaal gekenmerkt met “Hoogstraten” als merknaam. Hoogstraten staat immers bekend om zijn aardbeien-, tomaten-, komkommer- en paprikaverkoop.” Herkennen we jouw aardbeien, wanneer ze verpakt zijn in een bakje van de veiling van Hoogstraten? “Mensen zien op de bakjes ‘Hoogstraten’ staan en denken verkeerdelijk dat de aardbeien uit Hoogstraten komen. Niets is minder waar. Je kan het ook verifiëren aan de QR-code op het aardbeibakje, waar wij als kweker vermeld staan. Soms krijgen we wel eens een appreciatie over ons product van klanten die via deze weg de oorsprong hebben achterhaald. Een berichtje van een kinderziekenhuis in Londen, of een berichtje uit Noorwegen of Zweden,... onze aardbeien zijn best wel reizigers geworden en daar zijn we fier op.” We geraken niet uitverteld. Want… weet je nog? Vroeger was er in Beervelde nog een verkiezing van aardbeiprinses en ook een aardbeienmarkt. Die traditie stopte met de coronacrisis. Tweemaal per jaar is Bert ook present op de boerenmarkt op Bospark met… lekkere, verse aardbeien natuurlijk! Wellicht verdwijnt er de volgende maanden meer dan eentje in je mond. Smakelijk !
Bert Boone Computers, printers en schermen zijn nooit mijn vertrouwde vriend geweest. Ik heb er noodgedwongen mee leren werken. Op bezoek in Heirbrug 217 ontmoet ik mijn tegenpool Jaak Bartok. Het wordt een zonderling bezoek dat blijft plakken. Dat deze plek ook al een plaatsje vond in het programma “Iedereen Beroemd” verwondert me niet. Ik kom in een loods die volgestouwd is met meer dan 1000 computers, 700 schermen, 500 printers en 300 servers. Zowel op het gelijkvloers als op de eerste verdieping draait een airco. “Het is van belang dat er constant een minimale luchtverplaatsing doorheen het gebouw voelbaar is. Dit voorkomt schimmelvorming.” Jaak loodst me letterlijk doorheen smalle gangen met langs beide kanten stapels micro-processoren, monitors, computers, kabels, meettoestellen, …ook orgels (20), audio en video apparatuur , tv's enz. Toestellen daterend vanaf de jaren 30 in de vorige eeuw, tot de opkomst van de microprocessor en alles wat nu ook nog gemaakt en gedumpt wordt... Zelfs enig materiaal uit de kerncentrale van Doel. “38 jaar heb ik er gewerkt. Ik ken de kerncentrale van binnen en van buiten. Toestellen van mijn werk (Kerncentrale Doel), meettoestellen, zelfs de aanduiders van de stand van de regelstaven Doel 1 en 2, ook een meetsysteem om de flux intern in de reactor te meten. Het staat hier allemaal.”
“Het idee van bewaren voor de toekomst was altijd al de drijfveer achter het verzamelen. Bijkomend idee was om het te kunnen laten onderzoeken , dus er de mensen mee laten werken (spelenderwijs leren), meer te laten ervaren hoe het toen werkte. Om dit te bewerkstelligen zou het uitleenbaar moeten worden.” Een museum/werkplaats om spelenderwijs te ontdekken hoe elektronica en technologie in elkaar zat. Terug naar de bron om het te begrijpen? Geïnteresseerden die eens een speciaal stuk willen ontlenen of ermee knutselen ter plaatse zijn welkom in de Heirbrugstraat 217. Voor meer informatie kan je terecht bij jaak.bartok@pandora.be, tel 0477/91 14 22. Enkele maanden geleden werd Bistro Den Bascuul uitgeroepen tot de Lokerse Groenlink 2023.De uitbaters, Ronny en Sophie, glunderden. Ze mochten de plakette ontvangen uit handen van minister Tinne Vanderstraeten. De weken erop volgden de felicitaties van vele klanten. Den Bascuul als duurzame Lokerse onderneming krijgt de erkenning die ze verdient! De plakette aan de inkomdeur is opgehangen. Vandaag zit ik in de bistro tegenover Ronny en Sophie. En het mag gezegd: ze blijven energie uitstralen. Den Bascuul is aan haar elfde jaar bezig. Het tiende feestjaar viel extra op door de vele optredens die ze op de locatie aanboden. Een traditie inmiddels van ongeveer zeven jaar, gegroeid uit de vroegere familiebezoeken aan het Sfinksfestival. “Wanneer we door de uitbating niet meer naar festivals kunnen, halen we de muziek naar ons terras. Het wordt gesmaakt.” Heeft Den Bascuul nog ambities in petto? “Nu Eksaarde door de fusie met Moerbeke het centrum van de fusiestad Lokeren wordt”, grapt Ronny, “mogen we nog wel wat ambities hebben. Het is ons echt menens met de verdere integratie van de producten van het Voedselbos De Binders. In dit eerste jaar konden we al een aantal kruiden (munt, brandnetel,…) verwerken. Ook sla, peterselie, appelsap, bessen, eetbare bloemen en voor het eerst hopscheuten konden we al op tafel brengen. Dit alles biologisch via korte keten verder vorm geven wordt ons hoofddoel. Daar ligt de toekomst.” Mijn oog valt op een schilderij van artotheek De Sperwer, een tijdelijk ontleend werk dat Bistro Den Bascuul een jaar lang als Lokerse Groenlink 2023 mag exposeren.
Sophie belicht meteen een ander aspect van hun familiebedrijf. Hier werken via arbeidszorg enkele bewoners van Emiliani (Jozef en Eugeen) die onder begeleiding een handje toesteken. Sinds een jaar werkt Den Bascuul overigens met een kok uit Oekraïne. We praten nog wat over de kinderen, over koetjes en kalfjes. Altijd opnieuw met een waakzaam oog naar de klanten, beschikbaar voor een bestelling. En meteen trekken de foldertjes op de tafel mijn aandacht. Op zaterdag 29 april (15u) is er een concert van de saxofoonklas van de Lokerse Muziekacademie onder leiding van Katrijn Aper. Op Pinkstermaandag (29 mei) organiseert Bistro Den Bascuul een dagactiviteit met yoga en een wandeling in het voedselbos, een ‘vegetarische de luxe’-maaltijd en een fietstocht in de namiddag langs de Wase Stilteroute. Inschrijven maar, op www.bistrodenbascuul.be! Bert Boone Tijdens de lockdown trok de Lokerse fotograaf Dries De Pauw naar de lege horecazaken in en rond Lokeren. Je kan van dat resultaat zelf enkele foto's vinden in het recent gepubliceerd boek 'Blijven hangen' en kon je zijn werk bekijken in het Lokerse museum. Ondertussen is Dries met een nieuw fotoproject "Achter de rug" gestart. Daar willen wij natuurlijk meer over weten en stelden hem enkele vragen. We zijn vooral benieuwd naar jouw inspiratie voor het nieuwe project 'Achter de rug'? Voor dit project heb ik me in de eerste plaats laten inspireren door mijn directe omgeving; mijn familie, vrienden, collega’s en leerlingen waarmee ik de meeste momenten deel. Maar ook door de onbekende mensen die ik dagdagelijks tegenkom; wachtend op het perron, de vaste klant aan de toog van zijn favoriete café… Wanneer ik er over nadacht, kwam ik al snel tot het besef dat ieder van ons een eigen rugzak(je) heeft… Bij sommigen is deze al meer gevuld dan bij anderen; bij de ene weegt hij al zwaarder dan bij de andere. Ik wil me door deze fotoreeks dan ook toeleggen op de onwetendheid, de ongekende verhalen die niet uiterlijk zichtbaar zijn. Vandaar dat ik ‘Achter de rug’ -anoniem- wil fotograferen; zonder misschien te weten wat er in de rugzak zit of hoe zwaar hij precies weegt. Heel opvallend is wel dat als ik de mensen ga fotograferen, ze spontaan iets uit hun figuurlijke rugzak halen. Ze vertellen dan iets over wat zij in hun leven hebben meegemaakt of waar zij misschien mee zitten. Is dit project nu afgerond of loopt het nog? Wanneer zie je het als afgewerkt? Het project zie ik zeker nog niet als afgerond. Ik heb momenteel een 10-tal mensen in beeld gebracht maar het mogen er zeker nog een pak meer worden. Eerst had ik het doel om 100 mensen voor de lens te krijgen, maar dit zal ik wat moeten bijstellen denk ik, maar hoeveel mensen het dan wel moeten worden… Daar ben ik nog niet aan uit. Wanneer het gevoel zegt dat het genoeg is geweest?? Een kers op taart zou het zeker zijn, dat ik de foto’s ook aan het publiek kan laten zien. Wanneer is je passie voor fotografie begonnen? Goh, dat is toch al een tijdje geleden… Ik denk rond mijn 17 of 18 met de camera van mijn vader. Tijdens de zomer proberen om de bloemen en insecten in en rond de tuin van mijn ouders, in beeld te brengen. Soms uren in het gras liggend en wachtend op het juiste moment. Nadien er op uittrekkend naar verlaten gebouwen om de schoonheid van verval in beeld te brengen.. Verder was ik ook heel erg onder de indruk van een vriend op de hogeschool die aan concertfotografie deed, hoe hij muzikale helden in actie kon vastleggen Wat zou jij graag nog op beeld zetten in en rond Lokeren? Aangezien muziek ook een grote passie is lijkt het me ook wel een uitdaging om eens een, al dan niet Lokerse, band in beeld te brengen. Dit zodat ze de foto dan als promotiefoto kunnen gebruiken. Wat vind jij zo fijn aan wonen in Lokeren? Ik zeg vaak… de mooiste steden zijn diegene waar een rivier door loopt en dat hebben we dus overduidelijk in onze stad. Het is een stad die niet overdreven groot is, waar je makkelijk te voet of met de fiets doorheen kan flanneren, waar je zowel een vrij gezellige stadskern hebt maar waar je ook het groene dichtbij hebt waar je even weg kan zijn en kan genieten van de natuur.
Er zouden als maar minder bijen zijn in Vlaanderen. Men spreekt zelfs van een bedreiging van de soort. Niet in Moerbeke. Op bezoek bij Christine Vervaet en Günther Kostka ontdek je wat bezige bijen zijn. Een verkenning van FIT Moerbeke en Velt Samentuinen Koudenborm lijken wel honing die naar meer smaken. 1 + 1 = 3. Fit Moerbeke is een samenwerkingsplatform tussen organisaties in Moerbeke-Waas die ecologisch en sociale duurzaamheid hoog in het vaandel dragen. Kernlid Christine Vervaet vertelt het als de gewoonste zaak van de wereld: “Op zich zijn organisaties dikwijls te klein. En elke organisatie zit met de zorg om mensen aan te trekken. In plaats van zelf acties te ondernemen willen we met FIT de organisaties ondersteunen via samenwerking.” De naam FIT brengt je even op een dwaalspoor, wanneer je aan fit en gezond denkt. Hier staat FIT voor verbinding, matching. Het fit. In het vijfde jaar werking sinds 2019 (met een coronaperiode) oogt de balans positief. “We zijn gestart met een Duurzaamheidsevent in 2019, waar beleven en proeven centraal stond. Met een 25-tal mensen wisten we 400 bezoekers op de been te brengen. En meteen voelden we dat het goed zat. Mensen kregen het geloof dat er iets beweegt in een leuke sfeer.” Veggiecafé. Het oorspronkelijke idee van een reizend veggiecafé werd door corona even in de wachtkamer gezet ten voordele van een digitale kookuitdaging. Moerbekenaars kregen de kans om veggie-recepten te posten, telkens rond een groente, zoals pompoen, aardappel, kool,… . Het initiatief was de nagel op de kop. Zowat 80 gezinnen gingen de uitdaging aan. Op de website Fit Moerbeke (moerbekefit.be) heeft FIT de recepten verzameld. Ondertussen is ook het echte veggiecafé opgestart. De koks kregen een opleiding van VELT en koken per seizoen op een andere plaats in Moerbeke. Het project werd erkend door ‘Buurten op den buiten’ van de KBS omdat het bijdraagt aan het versterken van de sociale cohesie op het platteland. Geefkastjes. In Moerbeke-Waas is er geen kringwinkel. Meteen was het idee geboren om in verschillende buurten van Moerbeke een circuit van geefkastjes te creëren. Vandaag is er een geefkastjesroute. Ongeveer 10 kastjes hebben telkens bij een andere persoon op een hof een plaats gevonden. “Moerbekenaars kunnen – naargelang het thema- iets kwijt in het kastje of kunnen iets bruikbaars meenemen. Speelgoed, dierenvoeding, boeken, babyspullen,…. het vindt allemaal zijn weg via een geefkastje. Op 22 april 2023, dag van de aarde, gaan de geefkastjes terug open. “Vanaf dit jaar krijgen de geefkastjes, geordend in een route, ook een happy hour, waar opnieuw contact en ontmoeting een plaats krijgen.” Günther Kostka, partner van Christine, is trekker van een van de aangesloten verenigingen bij FIT: Velt Samentuinen Koudenborm. Het initiatief is in 2018 ontstaan. Het wil samen met buurtbewoners ecologisch tuinieren. 1000m² grond. “Door de grond die we ter beschikking hebben, kunnen we behoorlijk wat percelen inrichten. We hebben vooral gemeenschappelijke percelen, met als toppers pompoenen, tomaten, pepers, paprika’s en aardappelen. Maar ook nog enkele individuele stukjes blijven bewerkt. Momenteel zijn we met een tiental gezinnen actief rondom het samentuinen. In de periode van februari-maart worden de percelen ingericht, met aandacht voor een degelijk plantplan. En dan zijn we weer vertrokken.” Oogstschroom. Het lijkt erop dat de tuiniers schroom hebben om zelf veel oogst mee te nemen. Het gemeenschappelijke gevoel overheerst. Zo doet ‘samentuinen’ zichzelf ook alle eer aan. Günther vertelt vrijuit: “We hebben veel gekregen. Een tuinhuis en een serre die we ons mochten toe eigenen, wanneer we ze zelf afbraken en opzetten. Van een van onze buren kunnen we regenwater aftappen. Met wat startmiddelen door een subsidie van de Koning Boudewijnstichting beschikken we over veel gemeenschappelijk tuingereedschap. IDM ondersteunt ons project door het schenken van een compostbak en compost. En de tuinoogst vindt echt wel haar weg.” Momenten van het jaar. Velt Samentuinen Koudenborm leeft uiteraard van het regelmatig samen tuinieren. Op twee momenten van het jaar laten ze het resultaat van hun groene vingers ook zien aan de buitenwereld. Bij de opening van de geefkastjes op 22 april organiseren ze een plantenruil en zetten ze plantjes in de weggeefvitrine. “Ook de Opentuindag van Velt laten we niet voorbij gaan zonder onze actieve deelname. Zet de datum van 3 juni maar al met stip in je agenda.” Ik voel me niet zo op mijn gemak. Tenslotte is het mijn eerste interview met een hond. Twee tegelijk dan nog wel. Hun ogen stellen me evenwel meteen gerust. Het zal wel los lopen. Meteen dus maar de eerste vraag afvuren... Billie, hoe ben je in het gastgezin Van Wiele in Lokeren terecht gekomen?
Billie: "Pieter Van Wiele is eigenlijk mijn ‘baasje’. Hij helpt me om een goede hulphond te worden. Eigenlijk hebben wij honden de keuze om als assistentiehond ofwel in opleiding te gaan voor hulphond, voor blindgeleidehond of voor meldhond." Dat zijn veel begrippen tegelijk. Leg uit. Billie: "Wij horen tot de familie van de assistentiehonden. Daaronder kan je opgeleid worden tot hulphond (voor bvb. personen met een motorische beperking), blindgeleidehond (voor slechtzienden) en voor meldhond (deze zijn gespecialiseerd in meldingen bij autisme-, diabetes- of epilepsie- noodsituaties." Hoe kan jij nu hulphond worden? Billie: "Momenteel ben ik in een opleiding van twee jaar. Ik blijf zowat anderhalf jaar bij Pieter. Van dan af aan ga ik vier maanden in de week ‘op kot’ naar een intensief opleidingscentrum. Tijdens de weekends kan ik dan weer in het gastgezin van Pieter terecht. De laatste twee maanden zijn dan stage, waar ik een persoon met motorische beperking zal assisteren. In augustus ’23 zal ik afgestudeerd zijn. Momenteel zijn we met 10 in opleiding." Wat vind je zo speciaal aan assistentiehond zijn? Billie: "Nu nog in opleiding, maar ik vind het wel speciaal om een recht op toegang te krijgen op alle locaties, wanneer mijn ‘baasje’ ons identiteitsattest kan voorleggen. Wij vallen immers onder de anti-discriminatiewetgeving en zijn toegelaten op alle locaties waar mijn baasje wenst te komen. Op enkele uitzonderingen na, zoals een operatiekamer,…" Weet je ook hoe dit allemaal bekostigd wordt? Billie: "Gelukkig hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Maar Hachiko vzw, de eerste vereniging voor assistentiehonden sinds 1994, werkt op basis van giften, sponsoring en vrijwilligerswerk. Dat betekent dat Pieter die momenteel vrijwillig en gratis doet. Het gastgezin heeft evenwel geen kosten aan mijn voeding of aan een dierenartsbezoek. Je kan steunen hoor: BE96 0681 0525 2505 – Hachiko vzw." Ondertussen zit Flora er rustig bij. Ze neemt haar tijd. Flora, wat is jouw plaats hier in het gastgezin? Flora: "Dat is een wat vreemd verhaal. Ik ben uit het opleidingsprogramma gehaald omwille van mijn genetische geschiktheid om nieuwe assistentiehonden op de wereld te brengen." Jij bent een draagmoeder?! Flora: "Zo zou je dat kunnen zeggen. Maar zover zijn we nog niet. Ik hoop in het voorjaar van 2023 zwanger te worden om dan jonge assistentiepuppies op de wereld te zetten. Het is een hele eer om hieraan te kunnen meewerken. Weet je dat de personen die assistentie nodig hebben niets hoeven te betalen voor de assistentieservice? Ik vind het super dat we op deze manier mensen kunnen helpen bij hun beperkingen. Vandaag is er een wachtlijst van wel drie jaar." Ik zag je goed luisteren naar wat Billie te vertellen had. Heeft hij iets vergeten te melden? Flora: "Billie is nog in opleiding. Dus het is hem vergeven, maar hij vergat te vertellen dat, wanneer hij op locatie aan het werk is, alleen recht op toegang heeft wanneer hij zijn werkuitrusting (een jasje) heeft aangetrokken. Maar daar zal dan zijn ‘baasje’ wel voor zorgen." Flora en Billie, het gaat jullie goed! Bert Boone “De natuur integreren in een landbouwmodel.” Elias Vercruysse weet wat hij vertelt. Ronny Van Driessche, uitbater van bistro Den Bascuul in Eksaarde, knikt. Je ziet zijn ogen fonkelen wanneer zijn schoonzoon Elias vertelt over De Binders. “We verbinden plant, dier, mens en plezier in ons voedselbos, vandaag 0,3ha reeds bewerkt, met een groeiperspectief naar 1,8ha.” Wat is een voedselbos eigenlijk? “Het is een breed begrip”, stelt Elias: “Het gaat om een landbouwmethode binnen de permacultuur en om het creëren van een bosrandsysteem door de mens gemaakt. We bootsen met verschillende hoogtelagen een natuurlijke bosrand na. We werken nu vooral met meerjarige groenten in vijf percelen voor vruchtwisseling.” “En we hebben al opbrengsten die we verwerken,” vervolledigt Ronny, “die we verwerken in bistro Den Bascuul. Het is een korte keten op fietsafstand.” Ook de zomeroogst 2022 oogt goed. Ruim 750kg appels werden verwerkt in 150 kratten appelsap van 3L. Het hele parcours staat transparant toegelicht op hun facebookpagina. Hoe is de vlam voor een voedselbos bij jullie opgelaaid? Ronny vermoedt dat het allemaal lang geleden begonnen is bij de tv-serie ‘De Kat’ (1973), waarbij De Kat het opneemt tegen de milieuverontreiniging. "Met de VELT-werking heb ik de juiste vitamines gekregen", klinkt de concrete vertaling. Elias kan de vlam in een recenter verleden terugvinden met een natuurgids- en voedselboscursus. Ook de Jeugdbond voor Natuur en Milieu leverde de juiste energie om zich erin vast te bijten. Voedselbos De Binders belooft een mooie toekomst in zich te dragen. Succes !
Bert Boone Stefaan Segaert vrijuit op interview, bij Hilde Baeke.
Dag Hilde, ik ken je als een gedreven vrijwilligster binnen Alderande. Hoe ben je met deze organisatie in contact gekomen? Een vriendin liet me weten dat ze mensen zochten om soep te maken. Ik zat al even thuis en waagde de sprong. Zo was ik sterk betrokken bij de opstart van het project van de soepkar. Was het liefde op het eerste gezicht? Één woord staat centraal: ik vond het zeer gezellig. De sfeer zat meteen goed. Ik voelde me ook meteen opgenomen in de groep. Mensen als Anja Schrijvers, Eric Vervaet … het klikte meteen. Onze rol als vrijwilliger is ook een erg vrije rol, anders dan die van de beroepskrachten. Ik ben trouwens onder de indruk geraakt van de mate waarin Alderande voor een groot deel op vrijwilligers draait. Vandaag wil ik het voor geen geld ter wereld meer missen, je krijgt meer terug dan wat je erin steekt. Wat zijn de prettige gevolgen van je engagement? Ik breng meer bezoekjes aan de lunchbar met familie en vrienden. Ik hielp intussen ook al mee met de krea. Zelfs mijn man Marc is al ingeschakeld, hij gaat lopen met een bewoner van de Zelestraat. En grappig genoeg maak ik nu veel meer soep dan vroeger thuis, ik heb soep leren waarderen … Hoe heb je corona sinds 2020 ervaren? Hoe zie je de toekomst? Corona zal nog een tijdje in golven passeren. Soms vrijer, soms een samenleving meer op slot. Ik blijf genieten en me focussen op wat er wel kan. Omdat ik al langer leer leven met lichamelijke beperkingen voel ik me beter gewapend om met de pandemie om te gaan. Wat zijn je voornemens en diepere wensen voor de nabije toekomst? Ik leg de lat niet onnodig hoog. Al wat er bijkomt is mooi meegenomen. Ik wil als een contente mens die kan relativeren door het leven gaan. Ik geloof wel heel sterk dat het belangrijk is om een beetje alert te zijn voor een eenzame buur of een gezin dichtbij dat het moeilijk heeft. Wat vind je fijn aan Lokeren? Er is een lichte inhaalbeweging bezig voor de fietsers maar we zijn er nog niet. Ik maak bijvoorbeeld graag gebruik van de rode oversteekbrug die de Heirbrug met het centrum verbindt. Maar als ik vergelijk met hoe fietsers in Friesland worden verwend … dan zijn we er duidelijk nog niet. Er is veel groen en open ruimte door industrie en verkavelingen verdwenen, maar gelukkig hebben we nog veel natuurlijke pareltjes. Open ruimte maakt me gelukkig, dat kan zowel de Buylaers als een koe op een gewone weide zijn. Meer weten over Alderande? Surf naar www.alderande.be. De oorlog die Rusland voert in Oekraïne blijft het journaal halen. De eerste berichten in februari laatstleden shockeerden ons, leverden vele emotionele reacties en daadwerkelijke steun op. Nu, een half jaar later, doet dit dagelijkse oorlogsnieuws ons stilaan wennen aan een nieuwe realiteit.
Ondertussen zijn in Lokeren een zestigtal Oekraïners tijdelijk opgevangen, veelal in gastgezinnen. Een vrijwilligersgroep “Kantine Oekraïne” zet samen met deze Oekraïense vluchtelingen en hun gastgezinnen een maandelijkse activiteit op. Een etentje, een samenzang, een geleide stadswandeling, een fietstocht, een bezoek achter de schermen van de Lokerse Feesten,... Elke kans wordt gegrepen om contacten te stimuleren, elkaar te ontmoeten. Ook de gastgezinnen hebben er deugd aan om hun ervaringen in een gemoedelijke sfeer te delen. Goed dat dergelijk initiatief in Lokeren kansen geeft. En eigenlijk ook een zinvol iets voor elke nieuwkomer die van Lokeren zijn of haar (tijdelijk) verblijf wil maken. Op naar nog meer Kantines ! |
Proudly powered by Weebly