Over het goede van 't groene leven in Lokeren
Nieuwe locatie en startuur! Het Lokers DichtersCollectief organiseert elk jaar tijdens de WEEK VAN DE POËZIE een hoogdag van de poëzie met tal van Lokerse dichters. Op zondag 28 januari ’24 brengen dichters uit Lokeren tijdens DAKNAM DICHTer opnieuw hun jongste gedichten.
Emma Coopman verzorgt de muzikale pauzes. Met haar expressieve stem, Keltische harp en diatonische accordeon beroert en betovert ze haar toeschouwers. Emma ontdekte tijdens haar opleiding klassieke zang (Lemmensinstituut, Leuven) de wereld van het muziektheater, de polyfonie en vooral haar eigen stem. Vandaag is ze verbonden aan het AZ Sint Lucas te Assebroek als muziektherapeute. Welkom op DAKNAM DICHTer: Zondag 28 januari 2024, 16u, Sint-Pauluskerk Oudenbos (F. Hanusdreef 9). Toegang gratis. Info: lokersedichters@gmail.com Let op: oorspronkelijke locatie en startuur veranderden omwille van de onbeschikbaarheid van de kerk van Daknam.
0 Comments
Benefiet Fietsersbond Lokeren, 6 november bij MobibikesEr zijn zo van die tochten die alle voorstellings-vermogen tarten. Heinz Stücke bijvoorbeeld , hij maakte een fietstocht van 51 jaar door 211 landen. Ook het verhaal van Kazimierz Nowak grenst aan het onvoorstelbare en waanzinnige. Tussen 1931 en 1936 doorkruiste hij op zijn zwaarbeladen fiets, op een dromedaris, te voet, tot slot met een kano Afrika. Zomaar eventjes 40.000 kilometer in zeer barre omstandigheden. Er was veel meer kans dat hij het niet dan wel overleefde. Het verhaal van deze Pool uit Poznan is nu in een uitstekend boek gegoten door Tom Ysewijn. Nieuwsgierig? Goed nieuws: Tom Ysewijn komt op maandag 6 november naar Mobibikes. Stefaan Segaert, zelf een bevlogen fietsreiziger, interviewt de auteur. Goed voor een avondvullend programma, ten voordele van Fietsersbond Lokeren. Afspraak: Fietswinkel Mobibikes, Groendreef 53. Onthaal om 19u30. Er is gebak en koffie/thee voorzien. Natuurlijk is er ook kans om zelf vragen te stellen. Er zullen ook foto’s die Kazimierz nam geprojecteerd worden. We sluiten af rond 21u30. Vrije bijdrage, ten voordele van de werking van Fietsersbond Lokeren. Stefaan ligt voor 't Lokers Velleken alvast een tipje van de sluier. Zet je schrap voor een begeesterende recensie... "Ik had erg uitgekeken naar de lezing van Tom Ysewijn in Oostende die het extreme reisverhaal van Kazimierz Nowak in een boek in de Nederlandse taal heeft gegoten. De voordracht verveelde geen seconde, sterker: ik begon meteen het boek te lezen tijdens mijn kort verblijf aan zee, op de treinreis terug, het boek verliet me geen seconde meer. Op elk perron of fietshalte las ik door. Dieper door Afrika. VEEL MEER DAN ZOMAAR EEN REISVERHAAL In de inleidende pagina’s wordt gesteld dat Kazimierz Nowak aan ‘dromomanie’ lijdt, aan manische zwerfzucht. Wat dat betekent wordt snel duidelijk naarmate je meefietst met deze jonge Poolse man uit Poznan. ‘Alleen door Afrika’ kent ontzettend veel scherpe observaties, gedurende de vijf jaar durende trip tussen 1931 en 1936 zal Kazimierz heel veel tijd alleen doorbrengen (en dat bestaan ook enorm koesteren) en schrijven. Over zijn ontmoetingen, over de brutaliteit van de omgeving, over zijn strijd om dieper en verder te geraken. Hij denkt nooit aan opgeven hoewel daar als buitenstaander heel veel redenen toe zijn. Extreme honger, dorst, zijn malaria die hem meer en meer parten speelt, extreme uitputting, ambtenaren en douanes die hem zoveel mogelijk geld willen aftroggelen ook al heeft hij zelf chronisch geldgebrek … BLIK OP HET KOLONIALISME Wat de schrijver in de lezing ook al had onderstreept: bijzonder aan dit verhaal is de blik van een niet-academisch geschoolde Pool die aanvankelijk erg lovend denkt over de aanwezigheid van de Europese koloniale machten maar dat evolueert snel naar misprijzen, naar afkeuring, daarbij vallen ook regelmatig visionaire gedachten. Pagina 151 klinkt het ‘de Britten wilden altijd al het goud en de diamanten van Johannesburg, terwijl de Franse oorlog met Marokko draaide om de rijke olievelden’, Kazimierz fulmineert tegen ‘de schimmige krachten van het internationale kapitaal’, er is niet zoveel veranderd als je parallellen met vandaag trekt … In Angola zijn er zelfs pre-ecologische reflecties die nog altijd opgaan voor hoe Afrika vandaag behandelt wordt: ‘De inboorlingen jagen echter om te overleven en jagen niet meer dan nodig. Ze houden geen wild voor opslag of verkoop. Bovendien zijn hun jachtmethodes vrij primitief- er komen zeker geen auto’s aan te pas. Jagen vanuit auto’s is onder blanken een notoire methode, die leidt tot de vernietiging van fauna in immense gebieden’ (180). Kazimierz fileert de grond-en grondstoffenroof, het kapitalisme waar de lokale bevolking vaak het onderspit moet voor delven, we zouden ook kunnen uitweiden over de mijnen in Congo … Nog één keer de pen van de reiziger terecht in vitriool gedrenkt : ‘Afrika wordt niet beschaafd maar uitgebuit. Erger nog dan de roof van de grondstoffen is het meedogenloze misbruik van de inheemse bevolking van dit continent’ (251) Er zijn evengoed –nuance is nodig- passages waarin Kazimierz zelf nogal neerbuigend, eenzijdig, warm en koud tegelijk blaast over de koloniale macht. DIEPE EENZAAMHEID Voor mij is er veel ambivalentie aan Kazimierz. Vaak verlangt hij erg diep naar een allenig bestaan in de woestijn, in een woud, in een gebergte, weg van de drukte van steden, van het gesjacher, de uitbuiting, de lastige contacten waar hij niet onderuit kan, toch knaagt er ook veel eenzaamheid aan hem. Op pagina 141 verlangt hij ‘naar een Pools kerstliedje, maar hoort enkel de wind naargeestig door het struikgewas gieren’, hij laat diep in zijn ziel kijken als hij stelt dat ‘een diepe eenzaamheid zich van hem meester maakt, mijn keel verstrakt en mijn ogen zich vullen met tranen’ … In de omgeving van de machtige rivier de Sangha vergelijkt hij zich met een eenzame leeuw of solitaire buffel. AAN DE DOOD ONTSNAPT. TELKENS WEER. Wat mij het sterkst fascineert aan dit verhaal is dat Kazimierz levend (maar wel met een sterk versleten lichaam – 256) de eindstreep haalt. In 1936 heeft hij ruwweg 40.000 kilometer fietsend, wandelend, varend, op de rug van een dromedaris doorgebracht. Soms meer dood dan levend. Op 1 mei 1934 zal hij terug fietsen en reizen –je vraagt je ook af waarom hij daar niet een beetje langer gaat ‘chillen’ – vanuit Kaap de Goede Hoop. Ook zijn rusteloosheid is merkwaardig , moraalfilosoof Ignaas Devisch zou er een kluif aan hebben. De gevaren onderweg zijn talrijk en niet min. Hij waadt door moerassen, moet steeds meer en steeds ernstiger opstoten van malaria afweren, een luipaard doden, brutale gewapende bendes weerstaan, diepe doornen uit zijn pezige lichaam verwijderen, zijn water-en voedselvoorraad is een voortdurende bron van zorgen, de woestijn is meedogenloos. Het geeft de tocht een haast mythisch karakter. Ik ben zelf bloednuchter maar je begint na een zoveelste overleving in termen van beschermengelen te denken. IK BLIJF MET ZOVEEL FASCINATIE ACHTER
Als erg bescheiden fietsreiziger (er is geen enkel ijkpunt met de Pool mogelijk) blijf ik met heel veel vragen achter. Het boek is fantastisch maar ik mis het pre-en postluik van de trip. Hoe is het weerzien met zijn vrouw en kinderen na 1936? Kazimierz sterft reeds in 1937, één jaar na aankomst. Kan hij nog aarden in Polen? Is hij voldaan of eerder onverzadigbaar? Kan hij zich na zo’n extreem-solitaire tocht nog verbinden met mensen, zij het geliefden , zij het kennissen? Hoe grondig was zijn voorbereiding? Hoe verzamelde hij bronnen? Het hele boek blijft hoedanook een rijke vertelling. Als Pool , onderdaan van een land zonder kolonies is hij een unieke observator, scherpzinnig, zijn interesse in doodgewone mensen blijft beklijven. En zijn taal is rijk, bevlogen, levendig … ook dat. Dank aan Tom Ysewijn. " Stefaan Segaert Jaaaaaaaaa: daar is ie! De eerste Dégage-deelwagen in Lokeren!
Is het een jongen? Is het een meisje? Neen: het is een lief elektrisch Leafken en het luistert naar de toepasselijke naam 'Voerman'. Hagelwit, propere venstertjes en een schattig groen Dégage-moedervlekje. De trotse mama en de eerste babysit delen alvast wat informatie uit. Per slot van rekening: bij elke boreling hoort een kleine handleiding, toch? Op 25 april geven de trotse ouders, meter en peter een babyborrel (nou ja, een persconferentie). Kom gerust mee ons Voermanneken begroeten ; je krijgt er gratis nog wat informatie over het Dégage-autodeelsysteem bij. Straffer nog: dan stellen we ook nog het kleine, guitige zusje voor: de eerste deelfiets (een cargofiets, te delen in de kraamkliniek van Elias in Eksaarde). Enneuh... vruchtbare Dégagetijden... Want in mei of juni volgt er ook nog een Dégage-deelauto in Moerbeke. En hoorden wij niet dat het Lokerse voorbeeld inmiddels ook de Sint-Niklazenaars inspireerde? Voila, 't is bewezen: Lokeren-Moerbeke is dé vernieuwende as van het Waasland. Foto: Een oude knotwilgstronk in contrast met een levende knotwilgenrij op de achtergrond te Eksaarde. (door Luc De Herdt) De winter is een seizoen van rust en vertraging voor velen. Korte dagen, koude nachten, een tijd van gezellig samenzijn, verbinden en reflectie. Toch, het is net in deze periode dat er ons een belangrijke klus staat te wachten, willen we de generaties na ons van propere lucht voorzien...bomen planten! Ook bomen bevinden zich ‘s winters in rust waarbij hun sapstroom tot stilstand is gekomen en alle energie ligt opgeslagen in wortels, stam of takken. Dit is hét moment om voor bomen een geschikte groeiplek te kiezen. Éénmaal op hun plekje aangekomen, kunnen ze zich rustig settelen en zich klaarmaken voor de lente. De wilg is er zo ééntje. Deze boom kent iedereen waarschijnlijk wel, hetzij in verschillende gedaantes. Je hebt prachtige treurwilgen langs vijvers en rivieren, robuuste knotwilgen die om de zoveel jaar kaal worden ‘geknot’ of wat dacht je van onze paasboom, de krulwilg! Foto: Meet en Peet oftewel Maria Van Driessche en Georges Celi aan het werk met een plekijzer te Eksaarde. (door iemand uit Eksaarde) Naast het gebruik van typische wilgentenen door mandenvlechters, werden er ook wijmen geteeld geschikt voor ‘zinkstukken’ bij onze noorderburen. Zinkstukken zijn grote gevlochten constructies uit wilgentenen die eenmaal ter plekke gebracht met bootjes tot zinken werden gebracht en dienst deden als dijkversteviging en oeverbescherming. Foto: Een zinkstuk te Nederland. (door Beeldbank Rijkswaterstaat) Door industrialisering, de opkomst van plastic en de landbouwintensivering, ging de wijmenteelt als een zinkstuk kopje onder en zijn mandenvlechters vandaag de dag een met uitsterven bedreigde ambacht. Enkele Vlaamse mandenvlechters proberen de stiel levende te houden en ook wijmentelers zijn om enkele vingers te tellen. Máár er is een lichtpuntje, een gaatje in deze hele ratrace van productie en consumptie en dat is de esthetiek! En we moeten het niet te ver gaan zoeken. Opnieuw Eksaarde, met z’n gekende wijmenteler ‘De Vos Salix’, blijkt opnieuw het epicentrum te zijn voor nieuw wilgenleven. Natuurlijke patronen zijn een streling voor het oog en natuurlijke materialen worden steeds meer naar waarde gekozen. Wat dacht je van een tuinhek van gevlochten wilgentenen of nog beter… een levende wilgenconstructie waarbij je fantasie op hol mag slaan? Het kan! En… het mag! Dat weet ook Simon van ‘Wilgenwerk’. Hij maakt de gekste constructies en met als doel groene, levende plekjes te creëren voor jong en oud. Onlangs organiseerde Voedselbos De Binders te Eksaarde twee workshops waarbij we aan het ‘wilgen’ gingen. Enkele prachtige constructies rezen opnieuw uit gezôarse bodem en de wilg werd opnieuw in ere hersteld. Foto: Levende wilgenzithoek in Voedselbos De Binders. (door Simon Nijman)
De winter, een seizoen van rust en vertraging voor velen, maar een seizoen van de wilg voor enkelen. Laat je verwonderen door onze Salix, ze biedt mogelijkheden bij de vleet, voor ieder wat wil(g)s! Meer info:www.facebook.com/VoedselbosDeBinders
Door Elias Vercruysse Op dinsdag 29 november komt het autodeelsysteem Dégage zichzelf voorstellen in Lokeren. Place to be: CC Lokeren, lokaal E, om 19u30.
Stel: je auto staat meestal ongebruikt op je oprit. Of omgekeerd: je hebt zelf geen auto, maar hebt er af en toe wel één van doen? Dan is er goed nieuws: het autodeelsysteem Dégage komt naar Lokeren! Dégage vzw organiseert het autodelen tussen de eigenaars en de gebruikers van de deelauto's. Voordelig voor de eigenaar, want die houdt zijn auto, maar kan recupereert wel zijn kosten. En interessant voor de ontlener, want dit betaalt enkel per kilometer, gebaseerd op de werkelijke kost van de auto. Geen auto gebruikt, niets te betalen. Het lidmaatschap biedt niet alleen de toegang tot het reservatiesysteem en alle ingeschreven deelauto's, maar biedt ook een omniumsysteem, pechhulp, een autodeelverzekering, ... Op 29 november krijg je een eerste korte kennismaking ; op 31 januari volgt een meer uitgebreide infosessie waarbij meteen ook de mogelijkheid wordt geboden om lid te worden. Meer info: https://www.facebook.com/events/8919095268107996. Wist je dat...
A propos: ook op 29 november, ook in CC Lokeren, maar dan om 20u (lokaal D) heeft Tine Hens het over 50 jaar 'Grenzen aan de groei', in het kader van 'De Laatste Dinsdag'. De perfect combinatie met Dégage. Meer info: https://www.facebook.com/events/1209767259573736. Ooit gehoord over de groenling? Een vogeltje dat in onze streek vrij vaak voorkomt. Vroeger leefde het alleen in bossen, vandaag vind je het ook in parken en tuinen. Zoals de groenling zich heeft aangepast aan de veranderde omgeving, zo moeten ook ondernemingen zich ook aanpassen aan ecologische en economische uitdagingen.
Zo gaf dat kleine vogeltje de naam aan de 'Lokerse Groenlink', de wedstrijd om het meest duurzame lokale bedrijf. De Lokerse Groenlink 2023 pakt uit met twee nieuwigheden:
Dus... ken jij een Lokerse of Moerbeekse onderneming die, moedig en inventief als dat kleine vogeltje, zich (en ons?) helemaal aanpast aan de energiecrisis? Een onderneming die gloeit van de duurzame energie? Rep je dan naar lokersegroenlink.be! Tijd voor een boekentip...
Graag stel ik voor: Chris De Stoop, ‘Het boek Daniel’, Amsterdam, 2020, 256p. Een wat zonderlinge en vereenzaamde boer in Saint-Léger, een dorp in Henegouwen op enkele kilometer van de Franse grens, wordt in 2014 gruwelijk om het leven gebracht. Zijn vierkantshoeve wordt één week na de overval in brand gestoken, in een poging om de sporen van de roofmoord uit te wissen. De 84-jarige Daniel Maroy is de oom van schrijver en journalist Christ De Stoop. Eén keer per week gaat Daniel boodschappen doen in de plaatselijke Colruyt. Met zijn tractor rijdt hij dan 2 kilometer verder en koopt een biefstuk – wit-blauw zoals zijn laatste koeien – en flesjes Rodenbach. Omdat hij in het dorp gezien wordt als excentriek, slordig en ‘vies’ mag hij enkel zaterdagavond tegen sluitingstijd de winkel bezoeken. De Stoop toont haarfijn aan hoe deze stereotype beschrijvingen oom Daniel beetje bij beetje vervreemden en ontmenselijken. Als hij ook nog eens zijn tractor verliest, doet hij zijn wekelijkse tocht met een verroeste fiets aan de hand om de boodschappen te dragen. In 2014 wordt Daniel – die altijd cash betaalt – opgewacht op de binnenplaats van zijn hoeve door leden van een plaatselijke jeugdbende. Ze overvallen hem met een ijzeren staaf en maken 13.000 euro buit. Enkele uren later komen anderen vanuit Roubaix voor een 2de overval en takelen de zwaargewonde Daniel nog veel erger toe. De jonge daders filmen hun gruwelijke overval en pakken er later mee uit. Ze maken nog eens 6.000 euro buit, geld dat moet dienen voor een iPhone en een auto. Een week lang ligt de oude boer onder een omvergeduwde zware stoof. Dan komt de jeugdbende opnieuw langs en steekt de hoeve in brand. Niemand in het dorp had Daniel al gemist. De Stoop neemt het op voor zijn oom en vertegenwoordigt de familie op het proces. Zijn boek vertelt niet enkel de gebeurtenissen, maar geeft ook het proces weer en de gesprekken die De Stoop voert met de daders in een poging om te begrijpen wat er is gebeurd. Zijn oordeel is hard. Het boek maakt dat Daniel nooit meer zal vergeten worden. Een aangrijpend verhaal dat nog lang nazindert in je hoofd. Björn De laatste jaren worden we overstelpt met een onheilspellende klimaatverandering als hoofdmoot. Daarbovenop voorspelt de oorlog in Oekraïne weinig goeds inzake grondstofvoorraden. De vanzelfsprekendheid van beschikbaarheid van materialen deemstert weg. Allicht hoorde je al over wachttijden omwille van… En toch helpt het ons niet vooruit om de kop te laten hangen. Onze voetafdruk is te groot. Dat is een onomstreden gegeven. We kunnen onszelf helpen door anders om te gaan met de dingen rondom ons. Recent was ik positief verrast hoe ook media helpen om ons hoofd koel te houden.
Onderzoekers bekeken hoe we verspilling kunnen tegengaan en hoe we klimaatvriendelijker kunnen eten en drinken. De ene tip is al haalbaarder dan de andere:
En nu aan de slag. “Proberen is leren”, zei een van mijn kleinkinderen onlangs. En dat kan tellen. Bert Zowat 10 jaar geleden vertelde Dirk Collier in zijn boek ‘Pathways to peace’ dat het al een hele prestatie zou zijn, mocht elke mens een ander begroeten, als eerste stap naar wereldvrede. Nu we geen handen meer kunnen/mogen schudden, is het alle hens aan dek. Maar gisteren was het zover op een wandeling rond Molsbroek. We probeerden het uit: telkens een ‘goeie dag’ zeggen…
En wat door mensen denkbaar is, wordt ook haalbaar in de realiteit. Jij hebt nu je kans. Want het gaat snel. Je start als ‘beginner’ door een knikje te geven. Je bent ‘gevorderd’, wanneer je ook ‘goeie dag’ zegt. Ben je ‘expert’, dan glimlach je erbij ('t is zelfs coronaproof: zelfs mét mondmasker toch te zien aan je ogen: glimlachen met je ogen dus). Je bent ‘kampioen’, wanneer je elkaar even vasthoudt….. met jullie ogen. 21 dagen heb je nodig om een nieuwe gewoonte te creëren. Nu de lente al wat zomert, een goed moment. Op mijn wandeling gisteren rond het Molsbroek lukte het alvast. Iedereen alvast “beginner” en enkelen waren duidelijk al “expert”. Doe mee! Bert In Lokeren gingen mensen vroeger zeer spaarzaam om met voedsel, kleding en grondstoffen. In deze eerder arme streek was dat een noodzaak, en dat is niet eens zolang geleden.
|
Proudly powered by Weebly