PleeStation

‘A room of one's own’, schreef Virginia Woolf. Ze meende dat iedere vrouw een kamer volledig en geheel voor zichzelf zou moeten hebben. Eén waarin ze zich aan het schrijven van verheven gedachten kon wijden. “Verheven gedachten”, mijmer ik, terwijl ik de laatste twee papieren van de wc-rol trek. Shit.

“Koe-oen, de wc-rol is op. Breng me eens een nieuwe!”, roep ik mijn vriend toe. “Je kunt de pot op!”, snauwt hij me toe. “De vorige keer zat ik met het laatste vel omdat madam te lui was de rol te vervangen.” Fraai, hoor. Tijdens mijn plee-naire zitting overweeg ik mijn opties: ik kan de kartonnen rol gebruiken om de resten op te vangen, alles uitschudden in de pot, mijn onderbroek opofferen of naar de keuken spurten voor een vel keukenpapier. Vroeger, toen ik alleen woonde, was het allemaal simpeler. In een dergelijke situatie kon ik dan ongegeneerd mijn broek en onderbroek uittrekken en in mijn blote kont rondhobbelen. Opgedroogde urinesporen op de binnenkant van mijn dijen wegwassen was toen een wekelijkse hobby. Nu voel ik een lichte sociale dwang om niet al te zeer te verslonzen. En om elk gekrab te verantwoorden. Zo begon ik onlangs in bed genotvol aan mijn kont te krabben, in de overtuiging dat mijn vriend al in slaap gevallen was. Dat was niet zo. “Heb je jeuk aan je rug?”, vroeg hij. “Ja”, antwoordde ik met een laffe piepstem, waarop hij mijn rug begon te krabben. “Is het zo goed?”, wilde hij weten. “Nog wat meer naar rechts”, beweerde ik, onderwijl met heimwee terugdenkend aan mijn onbediende achterste.

“Toe”, smeek ik hem als laatste slag, “dan mag je de hele dag op de Pleestation, ik bedoel, Nintendo spelen.” Hij zwicht, opent de harmonicadeur van het toilet op een kier en steekt me een nieuwe rol toe. Dat is nog zoiets: plassen met de deur open. Vroeger kon dat allemaal. Al was het die ene keer wel netelig toen mijn moeder onverwacht kwam binnenwaaien langs de achterdeur terwijl ik net op de pot zat. Mijn toilet is namelijk enkel door een smalle gang en veranda van de achterdeur verwijderd. Bovendien is het zodanig geplaatst dat de persoon aan de veranda-/achterdeur een rechtstreekse inkijk heeft in het toilet via het raam in de gang. Mijn leven is soms heel spannend.

Met momenten vind ik het wel frustrerend dat ik mijn kleinste kamer moet delen. Mijn vriend en ik zijn al zodanig goed op elkaar afgesteld dat onze sanitaire stops synchroon lopen. Dat leidt vooral ‘s ochtends tot een wachtrij waar ik insta. Omgekeerd mag ik zelf niet te lang verheven gedachten denken op de pot want dan roept hij binnen de kortste keren dat het toch wel dringend is.

Mijn vriend suggereert dat we een wc-rolhouder kopen. “Ja, misschien wel”, geef ik grif toe, “maar als daar dan weer de laatste rol van in omloop is, dan begint het hele gedoe van vooraf aan”. “Shit voor later”, zegt hij schouderophalend. 
 
Els